Νερολούλουδα στο δέλτα του Έβρου
Η
σχέση του ανθρώπου με τους υγροτόπους είναι πανάρχαια, ζωτική αλλά και
αντιφατική. Πολλοί αρχαίοι λαοί (στην Αίγυπτο, Μεσοποταμία κ.α.) δημιούργησαν
λαμπρό πολιτισμό αντλώντας πλούτο και δύναμη από τα ποτάμια οικοσυστήματα
των περιοχών τους. Αντίθετα, τους 2-3 τελευταίους αιώνες, πολλοί άνθρωποι
ακούγοντας τις λέξεις λίμνη, βάλτος, φέρνουν αυτόματα στο νου
τους κουνούπια, άχρηστα λασπόνερα, βούρκο και όλα όσα έχουν σχέση με αυτά.
Αυτή η βαθιά ριζωμένη προκατάληψη έδρασε καταλυτικά σε βάρος των υγροτόπων,
που, ειδικά μετά τη βιομηχανική επανάσταση του 19ου αιώνα, έγιναν στόχος
αναπτυξιακών προγραμμάτων. Έτσι, πολλοί υγρότοποι, κυρίως στην Ευρώπη
- και στη χώρα μας - αποξηράνθηκαν και χάθηκαν οριστικά, ενώ πολλοί περισσότεροι
υποβαθμίστηκαν σημαντικά ή υπέστησαν την ανθρώπινη παρέμβαση.
Κι όμως! Η διεθνής επιστημονική έρευνα κι εμπειρία -στα μεταπολεμικά κυρίως χρόνια - απέδειξε αυτό που οι αρχαίοι λαοί γνώριζαν ήδη πολύ καλά: ότι οι υγρότοποι δεν είναι περιοχές άχρηστες ή επικίνδυνες, αλλά οικοσυστήματα με ανυπολόγιστη και ζωτική σημασία για τη φυσική ισορροπία και τον ίδιο τον άνθρωπο. Επομένως, η διατήρηση και η προστασία των πολύτιμων αυτών περιοχών δεν είναι εμπόδιο, αλλά θεμελιώδες στοιχείο της οικονομικής ανάπτυξης σε περιφερειακή, εθνική και παγκόσμια κλίμακα.